Vrijdag 17 Oktober 2014
Locatie: ZIMIHC theater Zuilen, Prinses Christinalaan 1, 3554 JL Utrecht
Zinkopeters spelen zich in de kijker.
Het vierde optreden alweer van de Zinkopeters! Volgens Peter "in 20 jaar", maar dat hangt er natuurlijk van af hoe je de geschiedenis bekijkt. De Zinkopeters in de huidige samenstelling speelde voor het eerst eind jaren 80 vdve, dus dan is het zelfs een onderschatting, hoewel we dan volgens Jos een optreden in de SCOM vergeten zijn. Reken je vanaf 2004, toen de Zinkopeters nieuwe stijl zich weer hergroepeerde, dan begint het al op een behoorlijk intensief toer-programma te lijken! De "Never-Ending Tour" als het aan de Zinkopeters ligt, want men heeft er weer veel plezier aan beleefd op deze 17e oktober. Ruud Wijmans attendeerde de bandleden in Juni op deze mogelijkheid om op te treden, en iedereen was het ermee eens dat de Zinkopeters deze mogelijkheid zich in de kijker te spelen niet voorbij konden laten gaan.
Wederom werd er opgetreden in de bekende witte pakken, want, zoals Peter terecht opmerkte, "de Zinkopeters zitten in hun witte periode". Helaas was de temperatuur in het zaaltje al dermate opgelopen dat alleen Peter het jasje erbij aanhield. Je krijgt het gauw warm in zulke goedkope rommel. De hele avond hadden hier al andere Beatles cover acts opgetreden, telkens van zaal wisselend met de foyer om de vaart er een beetje in te houden. Op die wijze was er een zeer gevarieerd programma ontstaan, met een kunstfluiter die zich "playbackend" door enkele Beatle-liedjes werkte, tot een sopraanzangeres, folk-duo's, heavy metal, en avant-garde. Alles zat erbij! Om 23.20 mochten de Zinkopeters aantreden voor een 20 minuten durende show.
Please Please Me ging uitstekend, ondanks dat iedereen natuurlijk de zenuwen in de vingers had; de samenzang van Peter en Thomas was goed, de teksten werden niet vergeten, de riffjes en breekjes liepen goed. You Can't Do That is natuurlijk een main stay in het Zinkopeters repertoire dus die verliep ook als vanouds. Het publiek, toch gauw een honderd man, begon al een beetje mee te wiegen. Afwachten hoe dat met Things We Said Today zou gaan, voor het eerst electrisch gebracht. Was ook al door een andere band gespeeld, dus "deze nu maar niet overslaan?", vroeg Peter. "Nee!" joelde iedereen, dus er werd enthousiast ingezet. Liep zonder grote miskleunen en de balans leek ook aardig in orde. Ticket To ride verliep ook goed, al duurde het ompolen van de gitaren - Peter schakelde over op zijn 12-vingerige gitaar - wat lang. Dan vergeet je ook je tekst om te slaan, dus dat werd een valse start. Vond niemand erg, want in de avant-garde eerder deze avond had de lead-zanger heel vaak ge-rapt dat je "de juiste woorden kunt vinden", dus daar kon met een grap een mooie draai aan gegeven worden. No Reply ook voor het eerst electrisch, en ging eigenlijk beter dan ooit tijdens de repetities. Ook hier de juiste tekst en samenzang op de meeste momenten. Minder goed ging het dus eigenlijk alleen in de staart van het optreden. De fraai twee-stemmig gezongen openingsmaten van You’re Going To Loose That Girl gingen wel uitstekend, het was muisstil in de zaal! Ja, ja, dat maakte indruk, iedereen vroeg zich af of ze dit nummer wel kenden, en waar het heen zou gaan. Maar daarna moest het ritme worden opgepakt en dat verliep minder, pas bij het eerste couplet begon het te lopen. Tekst hiervan blijft lastig, maar moet wel goed zitten in verband met de "echo" van de harmony vocal. Ach ja, de Zinkopeters vochten zich naar het coda, en werkte zelfs het geoefende herhalen van de laatste maten netjes af, maar het wilde maar niet spetteren.
Het moest nu ongeveer tijd zijn, maar op de vraag "hebben we nog tijd?" van Peter werd door het publiek gescandeerd dat ook het laatste druppeltje eruit moest worden geperst. Helaas had Ruud de akkoorden van "Can't Buy Me Love" toch nog niet helemaal scherp, en het tempo ligt natuurlijk erg hoog. Dat werd dus een rommeltje, zeker in de eerste maten. Het George Harrison-solootje van Peter gaat thuis bij het oefenen natuurlijk altijd goed, maar 'live' net niet als het in 1x goed moet. Desalniettemin was iedereen enthousiast en werden vele schouderklopjes in ontvangst genomen. Al met al duurde het geheel zo'n 24 minuten, en iedereen vond dat de Zinkopeters veel vaker zouden moeten optreden.
Het vierde optreden alweer van de Zinkopeters! Volgens Peter "in 20 jaar", maar dat hangt er natuurlijk van af hoe je de geschiedenis bekijkt. De Zinkopeters in de huidige samenstelling speelde voor het eerst eind jaren 80 vdve, dus dan is het zelfs een onderschatting, hoewel we dan volgens Jos een optreden in de SCOM vergeten zijn. Reken je vanaf 2004, toen de Zinkopeters nieuwe stijl zich weer hergroepeerde, dan begint het al op een behoorlijk intensief toer-programma te lijken! De "Never-Ending Tour" als het aan de Zinkopeters ligt, want men heeft er weer veel plezier aan beleefd op deze 17e oktober. Ruud Wijmans attendeerde de bandleden in Juni op deze mogelijkheid om op te treden, en iedereen was het ermee eens dat de Zinkopeters deze mogelijkheid zich in de kijker te spelen niet voorbij konden laten gaan.
Wederom werd er opgetreden in de bekende witte pakken, want, zoals Peter terecht opmerkte, "de Zinkopeters zitten in hun witte periode". Helaas was de temperatuur in het zaaltje al dermate opgelopen dat alleen Peter het jasje erbij aanhield. Je krijgt het gauw warm in zulke goedkope rommel. De hele avond hadden hier al andere Beatles cover acts opgetreden, telkens van zaal wisselend met de foyer om de vaart er een beetje in te houden. Op die wijze was er een zeer gevarieerd programma ontstaan, met een kunstfluiter die zich "playbackend" door enkele Beatle-liedjes werkte, tot een sopraanzangeres, folk-duo's, heavy metal, en avant-garde. Alles zat erbij! Om 23.20 mochten de Zinkopeters aantreden voor een 20 minuten durende show.
Please Please Me ging uitstekend, ondanks dat iedereen natuurlijk de zenuwen in de vingers had; de samenzang van Peter en Thomas was goed, de teksten werden niet vergeten, de riffjes en breekjes liepen goed. You Can't Do That is natuurlijk een main stay in het Zinkopeters repertoire dus die verliep ook als vanouds. Het publiek, toch gauw een honderd man, begon al een beetje mee te wiegen. Afwachten hoe dat met Things We Said Today zou gaan, voor het eerst electrisch gebracht. Was ook al door een andere band gespeeld, dus "deze nu maar niet overslaan?", vroeg Peter. "Nee!" joelde iedereen, dus er werd enthousiast ingezet. Liep zonder grote miskleunen en de balans leek ook aardig in orde. Ticket To ride verliep ook goed, al duurde het ompolen van de gitaren - Peter schakelde over op zijn 12-vingerige gitaar - wat lang. Dan vergeet je ook je tekst om te slaan, dus dat werd een valse start. Vond niemand erg, want in de avant-garde eerder deze avond had de lead-zanger heel vaak ge-rapt dat je "de juiste woorden kunt vinden", dus daar kon met een grap een mooie draai aan gegeven worden. No Reply ook voor het eerst electrisch, en ging eigenlijk beter dan ooit tijdens de repetities. Ook hier de juiste tekst en samenzang op de meeste momenten. Minder goed ging het dus eigenlijk alleen in de staart van het optreden. De fraai twee-stemmig gezongen openingsmaten van You’re Going To Loose That Girl gingen wel uitstekend, het was muisstil in de zaal! Ja, ja, dat maakte indruk, iedereen vroeg zich af of ze dit nummer wel kenden, en waar het heen zou gaan. Maar daarna moest het ritme worden opgepakt en dat verliep minder, pas bij het eerste couplet begon het te lopen. Tekst hiervan blijft lastig, maar moet wel goed zitten in verband met de "echo" van de harmony vocal. Ach ja, de Zinkopeters vochten zich naar het coda, en werkte zelfs het geoefende herhalen van de laatste maten netjes af, maar het wilde maar niet spetteren.
Het moest nu ongeveer tijd zijn, maar op de vraag "hebben we nog tijd?" van Peter werd door het publiek gescandeerd dat ook het laatste druppeltje eruit moest worden geperst. Helaas had Ruud de akkoorden van "Can't Buy Me Love" toch nog niet helemaal scherp, en het tempo ligt natuurlijk erg hoog. Dat werd dus een rommeltje, zeker in de eerste maten. Het George Harrison-solootje van Peter gaat thuis bij het oefenen natuurlijk altijd goed, maar 'live' net niet als het in 1x goed moet. Desalniettemin was iedereen enthousiast en werden vele schouderklopjes in ontvangst genomen. Al met al duurde het geheel zo'n 24 minuten, en iedereen vond dat de Zinkopeters veel vaker zouden moeten optreden.
|
|
|
Voor dit optreden hebben we zelf een heus contract moeten tekenen. Bekijk dat hier:
|
|
|
|
