Zaterdag 5 Juni 2005
Locatie: PENTA college CSG Blaise Pascal, J.A. Heijwegenlaan 2, 3201 KA Spijkenisse
The Hoogvliet Zinkopeters hit Spike City! Om kwart voor negen betraden ze het podium en na zes nummers stond de zaal al op z'n kop! Er waren uiteraard geen reserve nummers, dus een toegift kon er niet meer af; bovendien was het tijd voor de tweede set van het Symfonisch Blaasorkest Spijkenisse en daar hadden de mensen per slot van rekening voor betaald. Kortom, het is allemaal prima verlopen, een duidelijke stap naar onsterfelijke roem voor de Zinkopeters.
Rond vijf uur begon de middag omineus omdat gitarist Devilee de hele Blaise Pascal niet kon vinden ondanks zijn Tom Tom Go in de auto. Maar ja, moeten ze die school ook maar niet achter een bomenrij verstoppen. Daarna werd de apparatuur opgesteld, en toen de harmonie klaar was met zijn setje oefenen, kon er ge-"soundcheckt" worden. De zang was op het podium nauwelijks hoorbaar, maar in de zaal kennelijk wel. Robert zou zijn inspanningen niet voor niks verrichten. Jammer genoeg kwam de reserve versterker niet goed door als podium-monitor. Maar de basversterker die op het laatste moment geregeld was bleek een gouden greep. Wat een lekker vet basje kwam daaruit! Na een kwartiertje kwamen de bestelde pizza's binnen en nadat die naar binnen gewerkt waren, begon de zaal al vol te lopen en moesten we er het beste maar van hopen.
De Hoogvliet Zinkopeters zijn trots op (hun uitvoering van) Proud Mary! Eerst moesten wij nog de eerste set van het Symfonisch Blaasorkest Spijkenisse uitzitten, waar onze drummer een prachtig partijtje saxofoon weggaf. Voor hem dus geen plankenkoorts meer! Om kwart voor negen was het dan zover, en konden wij losbarsten met Proud Mary. Alle 60-plussers hadden de zaal toen al verlaten voor de koffie, maar zij die dat nog niet hadden gedaan begonnen zowaar mee te swingen! Het stond dan ook als een huis. Ook Alabama verliep redelijk foutloos, ondanks dat de samenzang van Peter en Robert door dezelfde microfoon moest. Het leken de Beatles 1964 wel. Na al dat geweld was You Do Something To Me een rustige ballad die niet helemaal vlekkeloos verliep, maar dat hebben alleen de kniesoren gehoord. Op de klok kijkend leken we nu toch wel heel snel door ons repertoire te gaan en werd ter plekke besloten de Blues in A maar in te lassen. Dat kun je eindeloos volhouden, zij het dat het dan wel erg saai wordt. Maar Robert improviseerde er goed op los, en het solootje van Peter was ook z'n slechtste niet, hoewel er hier en daar wel een paar nootjes scheef gingen. Maar ja, hij heet dan ook geen Eric Clapton. Get Back was daarna om twee redenen een minder geslaagde programmering: 1. het akkoordenschema lijkt teveel op Blues in A, en 2. We hadden het te weinig geoefend, en hoe hou je het dan een beetje interessant als je telkens dat ene solootje van Lennon herhaalt. Bovendien: hoe brei je er een end an? Werd dus een rommeltje, maar wel lachen. Hierna moesten wij ons natuurlijk revancheren, en daarvoor is Sultans of Swing uitermate geschikt. Wel effe zorgen dat je in het juiste tempo begint, maar dat ging goed. Het muzikale einde hakt er goed in, en blijft ook lekker hangen bij iedereen. Een daverend applaus was deel! Niet slecht voor een stel grijzende 40-plussers, vaders van tenminste 9 kinderen.
Ondanks het gemis aan goede monitors, het geklaag over stramme vingers, het niet meer op de benen kunnen staan en termen als "spelen als een vaatdoek cq. natte krant" van de muzikanten zelf, hebben we een leuk en goed optreden. Van diverse kanten komen de complimenten tot ons. Volkomen verrast ontvingen wij ieder aan het eind van de avond ieder ook nog een bloemetje (voor de vrouwen die thuis voor de buis zaten natuurlijk).
Na afloop struinen de 4 grijze heren (gastzanger Robbert was inmiddels al zonder bloemetje ophuis aan) nog door Spike-City op zoek naar blond schuimend bier. (Op middelbare scholen: ... geen alcohol.) Bij een onooglijke hash-tent in het centrum wordt de vlam nog es in de sigaar gejaagd en de kelen spreekwoordelijk gesmeerd. Het smaakt ... naar meer.....
Rond vijf uur begon de middag omineus omdat gitarist Devilee de hele Blaise Pascal niet kon vinden ondanks zijn Tom Tom Go in de auto. Maar ja, moeten ze die school ook maar niet achter een bomenrij verstoppen. Daarna werd de apparatuur opgesteld, en toen de harmonie klaar was met zijn setje oefenen, kon er ge-"soundcheckt" worden. De zang was op het podium nauwelijks hoorbaar, maar in de zaal kennelijk wel. Robert zou zijn inspanningen niet voor niks verrichten. Jammer genoeg kwam de reserve versterker niet goed door als podium-monitor. Maar de basversterker die op het laatste moment geregeld was bleek een gouden greep. Wat een lekker vet basje kwam daaruit! Na een kwartiertje kwamen de bestelde pizza's binnen en nadat die naar binnen gewerkt waren, begon de zaal al vol te lopen en moesten we er het beste maar van hopen.
De Hoogvliet Zinkopeters zijn trots op (hun uitvoering van) Proud Mary! Eerst moesten wij nog de eerste set van het Symfonisch Blaasorkest Spijkenisse uitzitten, waar onze drummer een prachtig partijtje saxofoon weggaf. Voor hem dus geen plankenkoorts meer! Om kwart voor negen was het dan zover, en konden wij losbarsten met Proud Mary. Alle 60-plussers hadden de zaal toen al verlaten voor de koffie, maar zij die dat nog niet hadden gedaan begonnen zowaar mee te swingen! Het stond dan ook als een huis. Ook Alabama verliep redelijk foutloos, ondanks dat de samenzang van Peter en Robert door dezelfde microfoon moest. Het leken de Beatles 1964 wel. Na al dat geweld was You Do Something To Me een rustige ballad die niet helemaal vlekkeloos verliep, maar dat hebben alleen de kniesoren gehoord. Op de klok kijkend leken we nu toch wel heel snel door ons repertoire te gaan en werd ter plekke besloten de Blues in A maar in te lassen. Dat kun je eindeloos volhouden, zij het dat het dan wel erg saai wordt. Maar Robert improviseerde er goed op los, en het solootje van Peter was ook z'n slechtste niet, hoewel er hier en daar wel een paar nootjes scheef gingen. Maar ja, hij heet dan ook geen Eric Clapton. Get Back was daarna om twee redenen een minder geslaagde programmering: 1. het akkoordenschema lijkt teveel op Blues in A, en 2. We hadden het te weinig geoefend, en hoe hou je het dan een beetje interessant als je telkens dat ene solootje van Lennon herhaalt. Bovendien: hoe brei je er een end an? Werd dus een rommeltje, maar wel lachen. Hierna moesten wij ons natuurlijk revancheren, en daarvoor is Sultans of Swing uitermate geschikt. Wel effe zorgen dat je in het juiste tempo begint, maar dat ging goed. Het muzikale einde hakt er goed in, en blijft ook lekker hangen bij iedereen. Een daverend applaus was deel! Niet slecht voor een stel grijzende 40-plussers, vaders van tenminste 9 kinderen.
Ondanks het gemis aan goede monitors, het geklaag over stramme vingers, het niet meer op de benen kunnen staan en termen als "spelen als een vaatdoek cq. natte krant" van de muzikanten zelf, hebben we een leuk en goed optreden. Van diverse kanten komen de complimenten tot ons. Volkomen verrast ontvingen wij ieder aan het eind van de avond ieder ook nog een bloemetje (voor de vrouwen die thuis voor de buis zaten natuurlijk).
Na afloop struinen de 4 grijze heren (gastzanger Robbert was inmiddels al zonder bloemetje ophuis aan) nog door Spike-City op zoek naar blond schuimend bier. (Op middelbare scholen: ... geen alcohol.) Bij een onooglijke hash-tent in het centrum wordt de vlam nog es in de sigaar gejaagd en de kelen spreekwoordelijk gesmeerd. Het smaakt ... naar meer.....
