Opname sessie 13 November 2010: I'll be Back
Locatie: Oefenruimte SBS, Hofweg 13, Spijkenisse
Opgenomen: I'll Be Back (basis)(Lennon/McCartney)
Gerepeteerd na de opnamesessie:
Dig A Pony (Lennon/McCartney)
Ticket To Ride (Lennon/McCartney)
You Can't Do That (Lennon/McCartney)
Zinkopeters Gaan Akoestisch!
De Zinkopeters hadden er naar uitgekeken vandaag, de vierde serieuze recordingsessie. Er werd vroeg begonnen, dan heb je geen last van files op de weg, en heb je voor de lunch al het nodige aan arbeid verricht. Jos had de ruimte speelklaar gemaakt, en om 8.30 stond het hele spul al zo'n beetje opgesteld, maar was de producer er nog niet! Die kwam op z'n gemakkie aan kachelen rond de klok van 9.15, voor hem ook vroeg in de ochtend. Er werd wederom een mooie sound gerealiseerd voor het drumstel, en ook het Hofner-basje van Jos zat er prachtig in (kwestie van een goede bassist en een beetje compressie). Daarna overleg over hoe we deze track moesten attackeren. Er zitten namelijk geen electrische gitaren in "I'll Be Back", en akoestische gitaren kun je eigenlijk alleen goed opnemen met een membraan-microfoon, die de nodige overspraak zou registreren van de drums en de bas indien we alles gelijktijdig zouden proberen op te nemen. Er werden twee mogelijkheden overwogen: 1) drums en bas tegelijk opnemen, met het onversterkt meespelen van gitaren en zang voor de live feel; 2) eerst de gitaren akoestisch opnemen, en de bas via DI-box, met een click-track als guide, waarna Thomas de drums hierop zou kunnen inspelen. Voordeel van het laatste is dat het maatvast is (rotsvast!), maar de Zinkopeters (met uitzondering van Peter) hebben nog weinig ervaring ermee. Daarom werd toch gekozen voor optie 1.
Dit bleek goed te werken want er was nauwelijks overspraak van gitaren en zang via de overhead-mics die op de drums stonden, en de SM58 voor de Ashdown versterker van Jos was aardig afgeschermd met geluidsabsorberende kleedjes (met dank aan de Gamma). Bovendien kon handig gebruik gemaakt worden van een perspex drumscherm van het Spijkenisse blaasorkest zodat de overspraak van de snaredrum ook enigszins in toom gehouden kon worden. Dat leverde een prima sound op, bij een opstelling die verder vrijwel gelijk was aan die van 26 juni 2010. Na enkele valse starts en een beetje warmlopen en oefenen bleek de tweede volledige take voldoende foutloos om op verder te bouwen. Jos repareerde twee kleine oneffenheden op de bas. Daarna konden Peter en Thomas een vocal guide opnemen, zodat Ruud zijn akoestische gitaarpartijen kon indubben. Eerst het karakteristieke gitaarloopje (een riff is eigenlijk een te groot woord voor die drie noten). Ruud had zelf een grootmembraan-mic meegenomen (een T-Bone van Thomann) en dus werd besloten om die te gebruiken voor de akoestische gitaar. Beetje zoeken naar de juiste opstelling, maar met de mic ongeveer 40 cm van het veertiende fret werd het beste resultaat bereikt. Daarna moest Ruud ingespeeld raken op de track, wat nogal confronterend is omdat je met een groot-membraan mic werkelijk alles hoort, zelfs je eigen ademhaling! Maar vooral ook je foutjes dus ... Na een aantal takes werd er een bevredigend resultaat neergezet, en dat werd tijd, want de andere Zinkopeters begonnen een beetje ongedurig te worden en wilden weer graag wat spelen.
Daarom werd besloten om verder te gaan met de track van het Let It Be album, waarop The Beatles ook getracht hebben weer wat van dat live sentiment terug te pakken dat ze in 1966 vaarwel hadden gezegd. Nu werd er veel serieuzer aan "Dig A Pony" gewerkt dan voorheen, wat goed uitpakte, vooral ook omdat er door iedereen ook op geoefend was. Kon bovendien de Fender Twin Reverb bak van Peter aangezet worden, zodat dat ding niet voor Jan-Met-De-Korte-Achternaam naar boven gezeuld was. Wel kwamen we nu ingangen tekort op de Korg recorder. Met floortom erbij zijn er voor het opnemen van de drums 6 tracks nodig, dus blijven er nog 2 over voor een gitaar en een bas. Dus net één te weinig als je met 2 gitaren en bas wilt werken. De oplossing hiervoor was een klein 4-kanaals mengpaneeltje dat Thomas meegenomen had. Dit was weliswaar een El Cheapo dingetje van Behringer, maar bood toch een rudimentaire EQ-ing, en ieder geval pan-control. De beide overheads, de tomtom-mic en de floortom-mic werden op die manier gecombineerd tot een stereo 2-kanaals output, zodat er nu met een extra gitaar zelfs nog een kanaal overbleef. Ja, ja, het leek Abbey Road 1966 wel! Improviseren!
Peter had niet gerekend op het spelen van het George Harrison solootje, dus dat liep in het begin wat rommelig. Maar goed, er moest toch ook gerepeteerd worden om de structuur er goed in te krijgen, zodat dat beter zou gaan dan de vorige keer. Na een paar keer helemaal uitspelen begon dat aardig te lopen. Een Gibson LP klinkt dan eigenlijk best tof door een Fender Twin Reverb. Ja, dit begon prima te klinken, en wordt dus vrijwel zeker het volgende Zinkopeters project. Vraag is alleen nog een beetje welke video je daar bij kan maken? Het dak van de Hofweg 13 is niet bereikbaar!
Tenslotte wilden de Zinkopeters zich ook nog enigszins voorbereiden op een eventueel optreden dus vanaf een uur of vijf werd er nog een beetje gekrabbeld aan enkele andere nummers, “You Can’t Do That” en vooral “Ticket To Ride” zijn nummers die tot het mainstay repertoire van de Zinkopeters zullen gaan behoren! En natuurlijk hebben we de foto’s nog!
Opgenomen: I'll Be Back (basis)(Lennon/McCartney)
Gerepeteerd na de opnamesessie:
Dig A Pony (Lennon/McCartney)
Ticket To Ride (Lennon/McCartney)
You Can't Do That (Lennon/McCartney)
Zinkopeters Gaan Akoestisch!
De Zinkopeters hadden er naar uitgekeken vandaag, de vierde serieuze recordingsessie. Er werd vroeg begonnen, dan heb je geen last van files op de weg, en heb je voor de lunch al het nodige aan arbeid verricht. Jos had de ruimte speelklaar gemaakt, en om 8.30 stond het hele spul al zo'n beetje opgesteld, maar was de producer er nog niet! Die kwam op z'n gemakkie aan kachelen rond de klok van 9.15, voor hem ook vroeg in de ochtend. Er werd wederom een mooie sound gerealiseerd voor het drumstel, en ook het Hofner-basje van Jos zat er prachtig in (kwestie van een goede bassist en een beetje compressie). Daarna overleg over hoe we deze track moesten attackeren. Er zitten namelijk geen electrische gitaren in "I'll Be Back", en akoestische gitaren kun je eigenlijk alleen goed opnemen met een membraan-microfoon, die de nodige overspraak zou registreren van de drums en de bas indien we alles gelijktijdig zouden proberen op te nemen. Er werden twee mogelijkheden overwogen: 1) drums en bas tegelijk opnemen, met het onversterkt meespelen van gitaren en zang voor de live feel; 2) eerst de gitaren akoestisch opnemen, en de bas via DI-box, met een click-track als guide, waarna Thomas de drums hierop zou kunnen inspelen. Voordeel van het laatste is dat het maatvast is (rotsvast!), maar de Zinkopeters (met uitzondering van Peter) hebben nog weinig ervaring ermee. Daarom werd toch gekozen voor optie 1.
Dit bleek goed te werken want er was nauwelijks overspraak van gitaren en zang via de overhead-mics die op de drums stonden, en de SM58 voor de Ashdown versterker van Jos was aardig afgeschermd met geluidsabsorberende kleedjes (met dank aan de Gamma). Bovendien kon handig gebruik gemaakt worden van een perspex drumscherm van het Spijkenisse blaasorkest zodat de overspraak van de snaredrum ook enigszins in toom gehouden kon worden. Dat leverde een prima sound op, bij een opstelling die verder vrijwel gelijk was aan die van 26 juni 2010. Na enkele valse starts en een beetje warmlopen en oefenen bleek de tweede volledige take voldoende foutloos om op verder te bouwen. Jos repareerde twee kleine oneffenheden op de bas. Daarna konden Peter en Thomas een vocal guide opnemen, zodat Ruud zijn akoestische gitaarpartijen kon indubben. Eerst het karakteristieke gitaarloopje (een riff is eigenlijk een te groot woord voor die drie noten). Ruud had zelf een grootmembraan-mic meegenomen (een T-Bone van Thomann) en dus werd besloten om die te gebruiken voor de akoestische gitaar. Beetje zoeken naar de juiste opstelling, maar met de mic ongeveer 40 cm van het veertiende fret werd het beste resultaat bereikt. Daarna moest Ruud ingespeeld raken op de track, wat nogal confronterend is omdat je met een groot-membraan mic werkelijk alles hoort, zelfs je eigen ademhaling! Maar vooral ook je foutjes dus ... Na een aantal takes werd er een bevredigend resultaat neergezet, en dat werd tijd, want de andere Zinkopeters begonnen een beetje ongedurig te worden en wilden weer graag wat spelen.
Daarom werd besloten om verder te gaan met de track van het Let It Be album, waarop The Beatles ook getracht hebben weer wat van dat live sentiment terug te pakken dat ze in 1966 vaarwel hadden gezegd. Nu werd er veel serieuzer aan "Dig A Pony" gewerkt dan voorheen, wat goed uitpakte, vooral ook omdat er door iedereen ook op geoefend was. Kon bovendien de Fender Twin Reverb bak van Peter aangezet worden, zodat dat ding niet voor Jan-Met-De-Korte-Achternaam naar boven gezeuld was. Wel kwamen we nu ingangen tekort op de Korg recorder. Met floortom erbij zijn er voor het opnemen van de drums 6 tracks nodig, dus blijven er nog 2 over voor een gitaar en een bas. Dus net één te weinig als je met 2 gitaren en bas wilt werken. De oplossing hiervoor was een klein 4-kanaals mengpaneeltje dat Thomas meegenomen had. Dit was weliswaar een El Cheapo dingetje van Behringer, maar bood toch een rudimentaire EQ-ing, en ieder geval pan-control. De beide overheads, de tomtom-mic en de floortom-mic werden op die manier gecombineerd tot een stereo 2-kanaals output, zodat er nu met een extra gitaar zelfs nog een kanaal overbleef. Ja, ja, het leek Abbey Road 1966 wel! Improviseren!
Peter had niet gerekend op het spelen van het George Harrison solootje, dus dat liep in het begin wat rommelig. Maar goed, er moest toch ook gerepeteerd worden om de structuur er goed in te krijgen, zodat dat beter zou gaan dan de vorige keer. Na een paar keer helemaal uitspelen begon dat aardig te lopen. Een Gibson LP klinkt dan eigenlijk best tof door een Fender Twin Reverb. Ja, dit begon prima te klinken, en wordt dus vrijwel zeker het volgende Zinkopeters project. Vraag is alleen nog een beetje welke video je daar bij kan maken? Het dak van de Hofweg 13 is niet bereikbaar!
Tenslotte wilden de Zinkopeters zich ook nog enigszins voorbereiden op een eventueel optreden dus vanaf een uur of vijf werd er nog een beetje gekrabbeld aan enkele andere nummers, “You Can’t Do That” en vooral “Ticket To Ride” zijn nummers die tot het mainstay repertoire van de Zinkopeters zullen gaan behoren! En natuurlijk hebben we de foto’s nog!
Het is ook altijd wat!
Het blijkt nogal wat voeten in aarde te hebben, deze track (I'll be back). De repetitie-versie klonk heel aardig, voldoende geinspireerd om er een volwaardige track van te maken. Dat werd op 13 november geprobeerd. Hoewel dat op zich niet slecht verliep viel het resultaat toch tegen. De slaggitaar van Ruud klonk niet goed, en het gitaarlickje klonk houterig. Daarom probeerde Peter de insteek es om te draaien: thuis een slaggitaar inspelen op een clicktrack, en dan in de studio drums en bas overdubben. Hiervoor nam Peter op 10 december 2010 thuis de slaggitaar op (met de Martin D28), en het signatuur-riffje met de klassieke nylon-snaren gitaar. Hierop dubden Thomas en Jos op 11 december de drums en de bas in, in de opstelling die we toen hadden staan voor Dig A Pony.
Dit leek allemaal naar wens te verlopen. Peter voegde op 29 en 30 december hieraan de lead en harmony vocals toe. Nu nog een bijdrage bedenken voor Ruud, en het was een echte Zinkopeters track! Op 7 januari 2011 kwam Jos langs in de homestudio van Peter om wat manieren uit te proberen om een goed basgeluid te verkrijgen. Lukte ook goed, Peter had net nieuwe Rotosound snaren gekocht voor op de Fender P-bass, en het splitten van het signaal dmv een Radial J48 direct-inject box leverde een mooie sound op. Zowel het directe signaal als het signaal via Markbass klonk prima, en mengen van beide kanalen leverde ook mooie dingen op. Er werd door Jos nog even gauw een nieuwe overdub gedaan van de bas.
Alles goed en wel dachten we, maar kort daarna kwam de verassing: Thomas bleek op z'n basskick gedurende het hele nummer de beat op 1-3-je te spelen, terwijl Jos op z'n bas het Macca-partijtje op 1-je-3 hield. Bas en kick gingen zo dus tegen elkaar in. Dat helpt niet echt om het te laten swingen! Op versie 2 horen we de drums van Thomas, zonder bas, en horen we heel duidelijk het kick-patroon. Om te kijken of het aanpassen van de baspartij een snelle manier was om dit probleem op te lossen, heeft Peter op 23 januari een baspartij ingespeeld met een patroon die de kick van Thomas volgt. Oordeelt u zelf (versie 3).
Het ziet er dus naar uit dat dat allemaal nog es over moet. Om Jos te helpen de baspartij te oefenen heeft Peter versie 4 afgemixt. Hierin is een simpele drumpartij opgenomen, die de kick keurig op 1-je-3 legt. Versie 5 is een hele kale oefenversie met alleen de Martin D28 slaggitaar en de vocals. Alles is afgemengd met een minimum aan EQ en compressie. De vocalen zijn geheel onbewerkt. Tenslotte zei nog opgemerkt dat de slaggitaar op versie 2 en 3 anders is dan die van versies 4 en 5: omdat Jos en Thomas niet helemaal strak zaten waren er enkele maten die niet mooi synchroon liepen, dus daar heeft Peter op 30 december een nieuwe slaggitaar bijgezet, die de drums dan weer wel goed volgt. De slaggitaar van versies 4-5 is die van 10 december met een clicktrack als basis. Een vergelijkbaar verhaal geldt voor de klassieke gitaar - is later overgedaan om beter te passen bij de drumtrack van Thomas. De 12-snarige gitaar van versies 2 en 3 is alleen nog maar op clicktrack opgenomen.
Het blijkt nogal wat voeten in aarde te hebben, deze track (I'll be back). De repetitie-versie klonk heel aardig, voldoende geinspireerd om er een volwaardige track van te maken. Dat werd op 13 november geprobeerd. Hoewel dat op zich niet slecht verliep viel het resultaat toch tegen. De slaggitaar van Ruud klonk niet goed, en het gitaarlickje klonk houterig. Daarom probeerde Peter de insteek es om te draaien: thuis een slaggitaar inspelen op een clicktrack, en dan in de studio drums en bas overdubben. Hiervoor nam Peter op 10 december 2010 thuis de slaggitaar op (met de Martin D28), en het signatuur-riffje met de klassieke nylon-snaren gitaar. Hierop dubden Thomas en Jos op 11 december de drums en de bas in, in de opstelling die we toen hadden staan voor Dig A Pony.
Dit leek allemaal naar wens te verlopen. Peter voegde op 29 en 30 december hieraan de lead en harmony vocals toe. Nu nog een bijdrage bedenken voor Ruud, en het was een echte Zinkopeters track! Op 7 januari 2011 kwam Jos langs in de homestudio van Peter om wat manieren uit te proberen om een goed basgeluid te verkrijgen. Lukte ook goed, Peter had net nieuwe Rotosound snaren gekocht voor op de Fender P-bass, en het splitten van het signaal dmv een Radial J48 direct-inject box leverde een mooie sound op. Zowel het directe signaal als het signaal via Markbass klonk prima, en mengen van beide kanalen leverde ook mooie dingen op. Er werd door Jos nog even gauw een nieuwe overdub gedaan van de bas.
Alles goed en wel dachten we, maar kort daarna kwam de verassing: Thomas bleek op z'n basskick gedurende het hele nummer de beat op 1-3-je te spelen, terwijl Jos op z'n bas het Macca-partijtje op 1-je-3 hield. Bas en kick gingen zo dus tegen elkaar in. Dat helpt niet echt om het te laten swingen! Op versie 2 horen we de drums van Thomas, zonder bas, en horen we heel duidelijk het kick-patroon. Om te kijken of het aanpassen van de baspartij een snelle manier was om dit probleem op te lossen, heeft Peter op 23 januari een baspartij ingespeeld met een patroon die de kick van Thomas volgt. Oordeelt u zelf (versie 3).
Het ziet er dus naar uit dat dat allemaal nog es over moet. Om Jos te helpen de baspartij te oefenen heeft Peter versie 4 afgemixt. Hierin is een simpele drumpartij opgenomen, die de kick keurig op 1-je-3 legt. Versie 5 is een hele kale oefenversie met alleen de Martin D28 slaggitaar en de vocals. Alles is afgemengd met een minimum aan EQ en compressie. De vocalen zijn geheel onbewerkt. Tenslotte zei nog opgemerkt dat de slaggitaar op versie 2 en 3 anders is dan die van versies 4 en 5: omdat Jos en Thomas niet helemaal strak zaten waren er enkele maten die niet mooi synchroon liepen, dus daar heeft Peter op 30 december een nieuwe slaggitaar bijgezet, die de drums dan weer wel goed volgt. De slaggitaar van versies 4-5 is die van 10 december met een clicktrack als basis. Een vergelijkbaar verhaal geldt voor de klassieke gitaar - is later overgedaan om beter te passen bij de drumtrack van Thomas. De 12-snarige gitaar van versies 2 en 3 is alleen nog maar op clicktrack opgenomen.
