Woensdag 7 September 2011
The Hoogvliet Zinkopeters maken "The Office Tapes"! Dit optreden is nu al berucht en de eerste bootlegs ervan circuleren reeds als The Office Tapes, want dit optreden vond plaats in het kantoor van Ruud Wijmans en zijn collega's, letterlijk tussen de buro's waar de PCs en Macs nog stonden te draaien. Niet minder dan 20 collega's van Ruud konden zich wegrukken van de verleidelijke barbecue om het repertoire van de Zinkopeters te beluisteren, een recordpubliek voor de Zinkopeters, want dat waren er zeker 2x zoveel als er kwamen kijken naar hun Spike City optreden in 2005. Als de Zinkopeters doorgaan met 1x in de 6 jaar optreden en het publiek blijft zich telkens verdubbelen, dan hebben ze in 2047 een publiek van meer dan duizend man. Ja, ja, 1000!
Maar wat een sfeer hing er in dat kantoortje! Om 20.30 betraden de heren het podium (nou ja, podium, het vrijgemaakte hoekje met uitzicht op het water), en hielden de toehoorders precies een uur in de ban. "Hoe kan dat dan?", zult u zeggen, want ze hadden toch maar voor 30 minuten repertoire? Nou dat kun je dus aardig oprekken met wat lulverhalen tussen de nummers door over hoe moeilijk John en Paul het met elkaar hadden, maar wat een prachtige muziek ze toch samen gemaakt hadden, en meer van dergelijke flauwe kul. Peter bracht het met een flair alsof hij dat al 20 jaar deed, en dat klopt nog aardig ook, want zo lang doet hij dat ook al met zijn studenten in de collegebanken.
Er werd afgetrapt met "You're Going To Loose That Girl", en dat is inmiddels bijna een klassiek stuk geworden voor de Zinkopeters. Lag het aan de hoed van Peter, of de Beatles T-shirts van de andere Zinkopeters? We zullen het nooit weten, maar de balans in de sound was prima, en dan heb je snel het gevoel dat het wel goed gaat komen allemaal en krijg je vleugels. De zang komt dan redelijk relaxed door, en dan heb je het pleit eigenlijk al gewonnen. Ook "No Reply" en de rest van de akoestische set verliep uitstekend. Ruud had zijn instrument dit keer nauwkeurig gestemd, zodat zijn spel op de 12-vingerige gitaar een verrijking was. De Hofner bas zat prachtig in de mix en huppelde overal vrolijk doorheen. De achtergrondzang van Thomas kon niet misgaan met zo'n fraaie harmonizer van TC Helicon. Ja, ja, de heren hebben spullen en dat kon je horen ook! Echte hoogtepunten waren er niet, alles zat goed, daar was duidelijk op geoefend, maar de verassing was toch wel "Two Of Us", dat eigenlijk pas enkele dagen geleden aan het repertoire was toegevoegd en waar de Zinkopeters precies de juiste laid back swing en atmosfeer troffen. De tweestemmige zang van Peter en Thomas was gewoon recht voor z'n raap, right on key!
De electrische set verliep wat chaotischer, omdat beide gitaren nu zelf overal overheen moesten zien te komen, maar wonder boven wonder bleef het geheel toch swingen. "Birthday" was wellicht iets te vaak geoefend, en miste iets van de eerdere spontaniteit, maar "Ticket To Ride" klonk net zo heavy als het origineel, met zijn droning A. Ook de verbindende solootjes van Ruud gingen prima, maar ja, daar had hij dan ook wel drie avonden op zitten oefenen! "You Can't Do That" kende ook een scheurende solo van Ruud, hoewel de fuzz daar natuurlijk ook debet aan was.
Het coda bestond uit "Martha My Dear", waar nog niemand van het publiek ooit van gehoord had, en dat zal wel even wennen geweest zijn. Na een exposee van Peter over hoe ingewikkeld die zangpartijen van The Beatles wel niet waren, werd dat geillustreerd met een versie zo vals gezongen dat een krolse kat er geen brood van zou lusten. Afgetopt met een fantastische trompet solo van de drummer. Daarna moesten de Zinkopeters zich natuurlijk revancheren, en ze deden dat met een weergaloze toegift van hun enige internet-hit tot nu toe: een hele relaxte "She's a woman" En daarna zat het uur erop, uitblazen, bijtanken, nagenieten, en de hele rotzooi weer in de auto's sjouwen. Moe maar voldaan begaven de Zinkopeters zich rond halfelf richting bedstee.
Maar wat een sfeer hing er in dat kantoortje! Om 20.30 betraden de heren het podium (nou ja, podium, het vrijgemaakte hoekje met uitzicht op het water), en hielden de toehoorders precies een uur in de ban. "Hoe kan dat dan?", zult u zeggen, want ze hadden toch maar voor 30 minuten repertoire? Nou dat kun je dus aardig oprekken met wat lulverhalen tussen de nummers door over hoe moeilijk John en Paul het met elkaar hadden, maar wat een prachtige muziek ze toch samen gemaakt hadden, en meer van dergelijke flauwe kul. Peter bracht het met een flair alsof hij dat al 20 jaar deed, en dat klopt nog aardig ook, want zo lang doet hij dat ook al met zijn studenten in de collegebanken.
Er werd afgetrapt met "You're Going To Loose That Girl", en dat is inmiddels bijna een klassiek stuk geworden voor de Zinkopeters. Lag het aan de hoed van Peter, of de Beatles T-shirts van de andere Zinkopeters? We zullen het nooit weten, maar de balans in de sound was prima, en dan heb je snel het gevoel dat het wel goed gaat komen allemaal en krijg je vleugels. De zang komt dan redelijk relaxed door, en dan heb je het pleit eigenlijk al gewonnen. Ook "No Reply" en de rest van de akoestische set verliep uitstekend. Ruud had zijn instrument dit keer nauwkeurig gestemd, zodat zijn spel op de 12-vingerige gitaar een verrijking was. De Hofner bas zat prachtig in de mix en huppelde overal vrolijk doorheen. De achtergrondzang van Thomas kon niet misgaan met zo'n fraaie harmonizer van TC Helicon. Ja, ja, de heren hebben spullen en dat kon je horen ook! Echte hoogtepunten waren er niet, alles zat goed, daar was duidelijk op geoefend, maar de verassing was toch wel "Two Of Us", dat eigenlijk pas enkele dagen geleden aan het repertoire was toegevoegd en waar de Zinkopeters precies de juiste laid back swing en atmosfeer troffen. De tweestemmige zang van Peter en Thomas was gewoon recht voor z'n raap, right on key!
De electrische set verliep wat chaotischer, omdat beide gitaren nu zelf overal overheen moesten zien te komen, maar wonder boven wonder bleef het geheel toch swingen. "Birthday" was wellicht iets te vaak geoefend, en miste iets van de eerdere spontaniteit, maar "Ticket To Ride" klonk net zo heavy als het origineel, met zijn droning A. Ook de verbindende solootjes van Ruud gingen prima, maar ja, daar had hij dan ook wel drie avonden op zitten oefenen! "You Can't Do That" kende ook een scheurende solo van Ruud, hoewel de fuzz daar natuurlijk ook debet aan was.
Het coda bestond uit "Martha My Dear", waar nog niemand van het publiek ooit van gehoord had, en dat zal wel even wennen geweest zijn. Na een exposee van Peter over hoe ingewikkeld die zangpartijen van The Beatles wel niet waren, werd dat geillustreerd met een versie zo vals gezongen dat een krolse kat er geen brood van zou lusten. Afgetopt met een fantastische trompet solo van de drummer. Daarna moesten de Zinkopeters zich natuurlijk revancheren, en ze deden dat met een weergaloze toegift van hun enige internet-hit tot nu toe: een hele relaxte "She's a woman" En daarna zat het uur erop, uitblazen, bijtanken, nagenieten, en de hele rotzooi weer in de auto's sjouwen. Moe maar voldaan begaven de Zinkopeters zich rond halfelf richting bedstee.
Zaterdag 5 juni 2005
The Hoogvliet Zinkopeters hit Spike City! Om kwart voor negen betraden ze het podium en na zes nummers stond de zaal al op z'n kop! Er waren uiteraard geen reserve nummers, dus een toegift kon er niet meer af; bovendien was het tijd voor de tweede set van het Symfonisch Blaasorkest Spijkenisse en daar hadden de mensen per slot van rekening voor betaald. Kortom, het is allemaal prima verlopen, een duidelijke stap naar onsterfelijke roem voor de Zinkopeters.
Rond vijf uur begon de middag omineus omdat gitarist Devilee de hele Blaise Pascal niet kon vinden ondanks zijn Tom Tom Go in de auto. Maar ja, moeten ze die school ook maar niet achter een bomenrij verstoppen. Daarna werd de apparatuur opgesteld, en toen de harmonie klaar was met zijn setje oefenen, kon er ge-"soundcheckt" worden. De zang was op het podium nauwelijks hoorbaar, maar in de zaal kennelijk wel. Robert zou zijn inspanningen niet voor niks verrichten. Jammer genoeg kwam de reserve versterker niet goed door als podium-monitor. Maar de basversterker die op het laatste moment geregeld was bleek een gouden greep. Wat een lekker vet basje kwam daaruit! Na een kwartiertje kwamen de bestelde pizza's binnen en nadat die naar binnen gewerkt waren, begon de zaal al vol te lopen en moesten we er het beste maar van hopen.
De Hoogvliet Zinkopeters zijn trots op (hun uitvoering van) Proud Mary! Eerst moesten wij nog de eerste set van het Symfonisch Blaasorkest Spijkenisse uitzitten, waar onze drummer een prachtig partijtje saxofoon weggaf. Voor hem dus geen plankenkoorts meer! Om kwart voor negen was het dan zover, en konden wij losbarsten met Proud Mary. Alle 60-plussers hadden de zaal toen al verlaten voor de koffie, maar zij die dat nog niet hadden gedaan begonnen zowaar mee te swingen! Het stond dan ook als een huis. Ook Alabama verliep redelijk foutloos, ondanks dat de samenzang van Peter en Robert door dezelfde microfoon moest. Het leken de Beatles 1964 wel. Na al dat geweld was You Do Something To Me een rustige ballad die niet helemaal vlekkeloos verliep, maar dat hebben alleen de kniesoren gehoord. Op de klok kijkend leken we nu toch wel heel snel door ons repertoire te gaan en werd ter plekke besloten de Blues in A maar in te lassen. Dat kun je eindeloos volhouden, zij het dat het dan wel erg saai wordt. Maar Robert improviseerde er goed op los, en het solootje van Peter was ook z'n slechtste niet, hoewel er hier en daar wel een paar nootjes scheef gingen. Maar ja, hij heet dan ook geen Eric Clapton. Get Back was daarna om twee redenen een minder geslaagde programmering: 1. het akkoordenschema lijkt teveel op Blues in A, en 2. We hadden het te weinig geoefend, en hoe hou je het dan een beetje interessant als je telkens dat ene solootje van Lennon herhaalt. Bovendien: hoe brei je er een end an? Werd dus een rommeltje, maar wel lachen. Hierna moesten wij ons natuurlijk revancheren, en daarvoor is Sultans of Swing uitermate geschikt. Wel effe zorgen dat je in het juiste tempo begint, maar dat ging goed. Het muzikale einde hakt er goed in, en blijft ook lekker hangen bij iedereen. Een daverend applaus was deel! Niet slecht voor een stel grijzende 40-plussers, vaders van tenminste 9 kinderen.
Rond vijf uur begon de middag omineus omdat gitarist Devilee de hele Blaise Pascal niet kon vinden ondanks zijn Tom Tom Go in de auto. Maar ja, moeten ze die school ook maar niet achter een bomenrij verstoppen. Daarna werd de apparatuur opgesteld, en toen de harmonie klaar was met zijn setje oefenen, kon er ge-"soundcheckt" worden. De zang was op het podium nauwelijks hoorbaar, maar in de zaal kennelijk wel. Robert zou zijn inspanningen niet voor niks verrichten. Jammer genoeg kwam de reserve versterker niet goed door als podium-monitor. Maar de basversterker die op het laatste moment geregeld was bleek een gouden greep. Wat een lekker vet basje kwam daaruit! Na een kwartiertje kwamen de bestelde pizza's binnen en nadat die naar binnen gewerkt waren, begon de zaal al vol te lopen en moesten we er het beste maar van hopen.
De Hoogvliet Zinkopeters zijn trots op (hun uitvoering van) Proud Mary! Eerst moesten wij nog de eerste set van het Symfonisch Blaasorkest Spijkenisse uitzitten, waar onze drummer een prachtig partijtje saxofoon weggaf. Voor hem dus geen plankenkoorts meer! Om kwart voor negen was het dan zover, en konden wij losbarsten met Proud Mary. Alle 60-plussers hadden de zaal toen al verlaten voor de koffie, maar zij die dat nog niet hadden gedaan begonnen zowaar mee te swingen! Het stond dan ook als een huis. Ook Alabama verliep redelijk foutloos, ondanks dat de samenzang van Peter en Robert door dezelfde microfoon moest. Het leken de Beatles 1964 wel. Na al dat geweld was You Do Something To Me een rustige ballad die niet helemaal vlekkeloos verliep, maar dat hebben alleen de kniesoren gehoord. Op de klok kijkend leken we nu toch wel heel snel door ons repertoire te gaan en werd ter plekke besloten de Blues in A maar in te lassen. Dat kun je eindeloos volhouden, zij het dat het dan wel erg saai wordt. Maar Robert improviseerde er goed op los, en het solootje van Peter was ook z'n slechtste niet, hoewel er hier en daar wel een paar nootjes scheef gingen. Maar ja, hij heet dan ook geen Eric Clapton. Get Back was daarna om twee redenen een minder geslaagde programmering: 1. het akkoordenschema lijkt teveel op Blues in A, en 2. We hadden het te weinig geoefend, en hoe hou je het dan een beetje interessant als je telkens dat ene solootje van Lennon herhaalt. Bovendien: hoe brei je er een end an? Werd dus een rommeltje, maar wel lachen. Hierna moesten wij ons natuurlijk revancheren, en daarvoor is Sultans of Swing uitermate geschikt. Wel effe zorgen dat je in het juiste tempo begint, maar dat ging goed. Het muzikale einde hakt er goed in, en blijft ook lekker hangen bij iedereen. Een daverend applaus was deel! Niet slecht voor een stel grijzende 40-plussers, vaders van tenminste 9 kinderen.
